Ήταν κάποτε ένας λύκος, που μόνος τριγύριζε εδώ και κει σε μέρη αδιάβατα,
σε δρόμους που δεν του φαινόταν γνώστοι,
σε ταξίδια μακρινάά .
Ώσπου, συνάντησε ίχνη,
ίχνη που γνωστά με όσα γνώριζε δεν του μοιάζαν.
Παραξενεύτηκε πως ήταν δυνατόν να του διαφεύγει , όμως συνέχισε την πορεία του
(προς τι, αλήθεια?)
Στιγμές στιγμές ένιωθε κάποιου την παρουσία .Όχι , όχι δεν ήταν η οσμή και η μυρουδιά γνωστού πλάσματος.. όσο όμως προσπαθούσε να ιχνηλατήσει πάνω στα ίχνη και να ακολουθήσει την ευωδία τόσο χανόταν. Τόσο προχωρούσε σε τόπους ανεξερεύνητους από όμοιούς του.
Κάποτε , πρόφτασε να δει μια σκια, μάλλον λάμψη θα έλεγε , κάτι αστραφτερό του φάνηκε.. "το πλάσμα θα είναι" σκέφτηκε , και ενέτεινε το ψάξιμο του, αλλά πάντα εκείνο κρυβόταν καλά.
Τα ίχνη του σαν οπλή αλόγου, και μόνο άλλο χαρακτηριστικό πέραν της λαμπρότητας του που είχε διακρίνη ήταν κάτι να προεκτείνεται από το κεφάλι του.. σαν κέρατο του έμοιαζε..
Έπειτα από καιρό, όταν πλέον είχε καιρό να το μυρίσει ή να το δει, 'νειρεύτηκε ότι ήταν κουλούκι ακόμη και στην αγέλη που ήταν με τους υπόλοιπους.. Τότε που ο γεροντότερος, ο Αρχηγός τους, έλεγε ιστορίες τα κρύα , παγωμένα βράδια ώστε να μην αφήνει ούτε το Βοριά να επιβάλει την κυριαρχία του επ ουδενί πάνω στη δικιά Του αγέλη... Η ιστορία λοιπόν που είχε ακούσει πολλές , και είχε φαντασστεί πολλές περισσότερες φορές το μικρό τότε λυκάκι , ήταν αυτή που μιλούσε για το ταξίδι του Μεγάλου Αρχηγού , σε μέρη που ποτέ άλλος της αγέλης τους δεν είχε πατήσει ,σε μέρη που ο Ήλιος έκαιγε και σου τσουρούφλιζε το τρίχωμα τις περισσότερες μέρες. Αλλά και σε τόπους όπου, έβλεπες το κρυσταλένιο νερό να τρέχει και να σκορπαάει τη ζωή του γύρω τουσε πυκνά και δύσβατα δάση .../ένας ήχος έκανε να ξυπνήσει για λίγο όμως αμέσως μόλις σιγουρεύτηκε ότι δεν απειλούταν, επέστρεψε στις σκέψεις πλέον αφού ήταν μισοξυπνιος/.. Τότε τους έλεγε ο Μέγας Αρχηγός , ότι είχε συναντήσει πλάσματα που ούτε μπορεί να φανταστεί ο νους τους .. Και τους είχε αναφέρει και για ένα πλάσμα σε μορφή αλόγου , όμως πιο καμαρωτό , πιο λαμπρό από δαύτο, με χαίτη μεταξένια και μάτια κεχριμπαρένια.. Μάλιστα είχε και ένα Κέρας στο κεφάλι του, γι αυτό και το λέγανε λέει Μονόκερο.. ..
Ξάφνου, λες και τα πάντα είχαν ξεδιαλύνει στο μυαλό του λύκου.. Γρίλιξε από ευγνωμοσύνη στο πνεύμα του Μεγάλου Αρχηγού που τον είχε βοηθήσει και τον είχε γεμίσει λαχτάρα να γνωρίσει και να βρει , επιτέλους , αυτό για το οποίο τους μιλούσε με τόση έξαψη και θαυμασμό μα συνάμα σεβασμό απέναντί του.. Ήθελε τόσο πολύ να το έβλεπε επιτέλους. Έτσι , σκέφτηκε με τα λίγα που ήξερε ότι , το πλάσμα που τον κατασκόπευε ήταν ακόμη πιο υπέροχο από ότι τοείχε φανταστεί, ότι αργά ή γρήγορα οι δρόμοι τους θα έσμιγαν. Κάτι μέσα του τον ωθούσε στο να το /σκέφτεται / πλέον, ως Κρυμμένο Μονόκερο...
Στο μεσοστράτι απάνω της ζωής μας
σε σκοτεινό πλανέθηκα ρουμάνι,
τι ‘ταν ο δρόμος ο σωστός χαμένος
-Δάντης
.jpg)
Ναι.....ωραια ερωτηση...δυσκολη απαντηση ομως..
